Het jaar van de zwendelaar
Over hoe veelbelovende en zelfverklaarde outsiders het massaal laten afweten in tijden van grote kansen
“Van politiek tot culturele podia, de zichtbare en inmiddels gevestigde ‘waarheids- en veranderingsbeweging’ gebruikt een verfijnde boodschap van hoop, vernieuwing en verlossing om het huidige, moreel failliete systeem een herstart te geven. Wat is er meer waard dan het ‘alternatieve geluid’ als de totalitaire aard van ons huidige leiderschap niet meer te ontkennen valt? Ze kunnen niet meer zonder (ons).”
Vlak voordat ik aan dit schrijven begon, ontving ik van de Amerikaanse filmmaker James Patrick “het resultaat” van zijn bezoek aan Nederland vorig jaar zomer: een korte documentaire over ‘The Nitrogen Crisis’. Over de Nederlandse boeren, hun strijd tegen de overheid en de wetenschappelijke basis onder de stikstofcrisis. Ik had er zelf ook een klein rolletje in. Geen idee waarom het bijna anderhalf jaar moest duren om die film af te krijgen, maar ik was het hele ding eerlijk gezegd al vergeten. De beelden van de boeren barbecuend op de snelweg, de interviews met de emotionele veehouders, de in brand gestoken strobalen, de trekkers, de borden met ‘no farmers, no food’, het technocratische praatje van Tjeerd de Groot, nota bene op de voorgrond van een pittoresk Hollands molentje, ze deden onecht aan, alsof het geïsoleerde momenten waren. Het had iets vormloos, deze reallifesoap, en ik kon er maar een paar minuten, af en toe vooruitspoelend, naar kijken.
Het was niet de schuld van Patrick, maar mijn blik was — is — niet meer dezelfde als een jaar geleden. Een winnend lot niet verzilverd zien worden, doet iets met je. Zien hoe goede mensen, tegen beter weten in, een oplossing van de politiek blijven verwachten, doet iets met je. De cynici, doemdenkers en afgehaakten gelijk zien krijgen, terwijl je hoopte van niet, ook dat doet iets met je. Het doet beseffen dat het moment daar blijkbaar nog niet was, dat Nederland de roofbouw op haar meest waardevolle bezittingen nog altijd niet erg genoeg vindt. Het besef is er inmiddels ook dat de zelfverklaarde nieuwkomers en belangenbehartigers vooral de reddingsvesten bij zichzelf omdoen. En daarna zonder schroom in de reddingssloepen van de macht stappen. (Of een Ark van Noach bouwen, waarover meer in deel II).
Het buitenland maakte er bovendien meer van, van die boerenprotesten, dan wij zelf. Zelfs hun mainstream kranten schreven wekenlang over de “strijd en overwinning van de boeren”. Zal ik James Patrick nog mailen, dacht ik, dat we de grens van de waanzin ondertussen alwéér over zijn? We dachten er immers te zijn met de ‘stikstofdeken’ van Rob Jetten, en de 28 miljard voor 0,00036 graden temperatuur reductie, maar hoe druk je in woorden en beeld uit dat dit najaar Nederlandse aardappeltelers een boete krijgen als ze aardappels rijp (!) willen oogsten? “Crazy, right?”
Leugens en bedrog, vernietiging en regressief beleid op de schaal die we nu zien, hebben de bijzondere eigenschap dat ze nergens door begrensd worden, terwijl Nederlanders tegelijkertijd zo in elkaar zitten dat ze normaliteit verwachten. En daar dus letterlijk… op wachten. Zoals ook woke “maar eens moet overwaaien”. En waar de onzin redelijkerwijs nog gestopt kon worden, eenvoudig en makkelijk met een niet mis te verstaan “nee”, ontdekten we bij de politieke nieuwkomers de afgelopen tijd eerder een verontrustend soort ontzag voor al die leugens en bedrog. Een “kill them with kindness” benadering. Een irritatie ook als je als slachtoffer van al die staatsmishandelingen niet ‘constructief’ het ‘gesprek wil aangaan’. “Wij behandelen anderen zoals we zelf behandeld willen worden,” staat er in een beginselprogramma van BBB-Zeeland. Nog steeds, en ook al snap ik het nu, kan ik er met m’n pet niet bij.
Veel mensen zeggen: de macht is gewoon te sterk, ze laten er niemand tussen. Maar de conclusie is ook dat er geen (politieke) wil is om het roer van het schip over te nemen, zelfs niet als het electoraat zich aandient. Zelfs niet als je met één been in het torentje staat. Ergens daar, op de drempel van een keuze, de keuze om een verschil te gaan maken, is de duivel schijnbaar op z’n best. Hij haalt, zo lijkt het, überhaupt het idee van een keuze van tafel. Het is het scenario wat CS Lewis zo meesterlijk beschrijft in The Screwtape Letters, waarin de duivel zijn neefje de kneepjes van het duistere vak leert: “It is funny how mortals always picture us as putting things into their minds, in reality our best work is done by keeping things out.”
“Es gibt kein Alternativ,” zei oud-bondskanselier Angela Merkel tien jaar geleden al (toen het over immigratiebeleid ging, maar ze herhaalde het later bij elk politiek thema). Haal het idee alleen al maar uit je hoofd, zegt ze. Verandering kán gewoonweg niet. Het is daarom geen opportunisme alleen waar we naar kijken, of de realiteit van een te machtige zittende macht, die ver buiten het zicht van de politieke arena’s aan de touwtjes trekt (want ook dat is waar).
Het geloof dat de koers van de geschiedenis niet kan worden veranderd, dat dit simpelweg geen optie is, omdat het te riskant zou zijn of iets dergelijks, is waarom elke nieuwe poging, kans of mogelijkheid meteen door een spreekwoordelijke ‘Iron Dome’ onschadelijk wordt gemaakt. Het is waarom er slechts een 2030/2050 eindpunt ‘vastligt’. Een statisch kalendermoment is het hoogst haalbare in onze relatie met de toekomst. Het is ook de reden waarom elke kleine deviatie van het nou eenmaal gekozen en vanzelfsprekende pad onmiddellijk als een gevaar voor de democratie, de planeet en alles wat is wordt aangemerkt. Het Westerse geloof dat we op de automatische piloot en (de onderdanen op) de loopband richting onze bestemming gaan zit diep verankerd in de moderne mens. Omdat het ons is aangepraat en aangeleerd. Het is de kunst om daar aan te ontsnappen, om te beginnen.
De mens die zegt politieke verandering te bieden, reikt slechts cosmetische alternatieven aan. Ook Donald Trump ging niet zo ver dat hij de ‘Fake News Media’ écht aanpakte, dat hij de Coronacrisis ontmaskerde, en het militaire industriële complex een klap uitdeelde. Het publiek nam er genoegen mee. Met ‘MAGA’, met show, met ‘four more years’ (ooit). Zo zijn we ook opgevoed in de afgelopen pakweg vijftig jaar. We zijn allemaal op weg naar een betere versie van onszelf, met behulp van boekjes, coaches, nieuwe partners, banen, wereldreizen en idealen, alles om de diepere, onderliggende noodzaak voor verandering niet te voelen. Verandering wordt immers altijd en alleen geboren uit noodzaak. Het is waar kunst, grote literatuur en ideeën op zijn gebouwd. De absolute noodzaak om te maken. Het gevoel dat er geen alternatief is. Dat gevoel boorde Merkel subtiel aan, maar met een kwinkslag. Om ons op de reeds ingeslagen weg houden, door het bestaan van een nieuwe weg domweg af te snijden en te ontkennen, weg te maken uit ons bewustzijn. ‘Dit is het,’ zo moeten we denken.
Dus ja, er was die hete zomer van ’22 die overging in een verwachtingsvolle winter, tot die verkiezingsdag in maart, toen Caroline van der Plas haar handen met gifgroene nageltjes voor haar mond sloeg van verbazing over de uitslag en haar moeder omhelsde, maar ik kan en wil daar nooit meer onvoorbereid naar kijken. Er geen gewicht meer aan hangen. En ik hoor dit veel om mij heen terug: ik doe er niet meer aan mee. Wat mensen bedoelen, denk ik, is ‘ik wil me zo niet meer voelen’. Als publiek in een goochelshow.
Na de verkiezing in maart bleek al gauw dat de ontwaakte strijdlust, de verbinding en saamhorigheid die mensen vonden, in wat een kroniek van een kantelpunt moest worden, vooral werd gesust met de komst van de BoerBurgerBeweging. Aan de borst van Caroline van der Plas konden de boeren en buitenlui zich warmen en op adem komen, zo leek het. Ze was het bord erwtensoep, het Unox momentje, dat alles weer normaal zou maken. De vlaggen gingen weer ‘rechtop’, en als je dat niet deed dan was daar diezelfde Caroline die er niet voor terugdeinsde om er ‘4 en 5 mei’ bij te halen, om de boeren wat fatsoen bij te brengen, wat relativeringsvermogen! Er waren immers mensen gesneuveld in de oorlog, …voor hún vrijheid om te klagen. Van der Plas bleek niet bij machte om haar emotionele drijfveren en niet bijster slimme opmerkingen bij te sturen. Maar dat hoefde ook niet want zij was “nou eenmaal zo”.
De energie waarop ze de verkiezingen won moest weer worden ingeblikt, en snel. Geen seconde gaf Van der Plas blijk van de bijzondere gebeurtenis dat haar kiezers uit alle politieke windrichtingen waren gekomen, dat ze met haar komst die gehekelde polarisatie en verdeeldheid, hét machtsmiddel van haar tegenstanders, kon overbruggen. Door alle Nederlanders (het grachtengordel schorriemorrie uitgezonderd) te verenigen met en via de boeren. Maar nee! In plaats daarvan ging het er drie dagen over of Caroline nou naar Frans Timmermans in Brussel zou gaan of dat Frans Timmermans nou maar naar haar moest komen. Zo ‘veroverde’ ze in Den Haag territorium, met voor de macht volstrekt ongevaarlijke, frivole uitingen van ‘onbuigzaamheid’. Op een bedje van fait accompli.
En ze ging vrijwel op alle terreinen meteen voor de bijl: de stikstof aannames, de “vrijwilligheid” van uitkoopregelingen, de “klimaatafspraken”, het bezoek (bij haar dus) van Timmermans, die zij, in plaats van alle hoeken van de kamer te laten zien, “best een aardige man” vond. Naastenliefde is natuurlijk een mooi iets, maar de BBB rolde werkelijk voor elke vijand van de boeren de rode loper uit. Killing them with kindness. Zo is ook haar relatie met Mark Rutte te kenmerken. “Kunt u zich iets voorstellen bij die gevoelens…?” klonk het steeds in de Tweede Kamer. En in interviews: "Als ik Rutte dat hoor zeggen, denk ik: heb jij niet opgelet vanavond? Steek je kop nog iets verder in het zand.” Alsof Rutte zijn hoofd in het zand heeft. Alsof ook maar iemand dat nog denkt.
Niet alleen waren de boeren en burgers met die BBB-overwinning in de formatieperiode nog nergens mee geholpen, de zelfmoordcijfers op het platteland bleven verontrustend hoog. We moesten aanzien hoe de BBB alleen de verontwaardigde emotie-kaart kende, vooral bezig was om de polarisatie in hun achterban weer terug te brengen (bijvoorbeeld door niet naar bepaalde demonstraties te gaan waar FVD ook was), en daar bovenop de boodschap afgaf dat boeren vooral rekening met anderen diende te houden. Nooit andersom!
Zo werkt Van der Plas graag, omdat ze niet kan focussen op een probleem. Haar alles behalve politieke talent is goeden doelen speldjes dragen, demente bejaarden bij een tankstation de weg wijzen, mooie momentjes delen op social media, een glas wijn en vrienden (‘een mens moet ook genieten’), zorgen delen over een moeder die opgenomen wordt in het ziekenhuis. Haar volgers en kiezers krijgen het allemaal mee, en leven mee, want zo zijn fijne, lieve mensen, maar het helpt allemaal niet erg. Ze krijgen de ‘mens’ Caroline van der Plas, maar ook een in zijn vuistje lachende Mark Rutte. Die laatste kunnen we niet meer luchten of zien.
Het boerenleed is in luttele maanden als het ware vrijgemaakt en verlost van de voorrangspositie die het in de middelste ‘B’ van de partijnaam al moest delen. En als Timmermans werkelijk na 22 november a.s. kans maakt op het premierschap kunnen de vlaggen maar beter witgeverfd worden. Met Timmermans is de overgave totaal en onvermijdelijk. Maar dan kunnen de boeren gelukkig ook niemand meer voor het hoofd stoten, toch BBB?
Het was allemaal makkelijk te voorkomen geweest. En dat is misschien wel waarom ik dit hier nu zit te schrijven, op een blog, buiten de argeloze en gecorrumpeerde mainstream media om, om het te gaan noemen wat het is: oplichterij. Van de boeren, van de burgers, van een land wat doodmoe is van schijnbewegingen en onrust. Want zo kijk ik terug op het afgelopen jaar: het jaar van de zwendelaar.
De voorvrouw van BBB staat hierin niet alleen. Dit gaat ook over Pieter Omtzigt (NSC), en andere internationale ‘beloftes’, zoals de Italiaanse Giorgia Meloni, die de immigratie zou stoppen en Italiaanse families zou beschermen. We hebben de belofte, oftewel ramp Boris Johnson gelukkig al achter ons gelaten, die met de verkiezingsslogan “Get Brexit Done” in 2019 een conservatieve monsterzege behaalde en premier werd. Toen hadden we eigenlijk al gewaarschuwd moeten zijn, dat conservatief of niet, buitenstaander of niet, alles wordt ingekapseld. En dat hij het wist ook. De Engelse arbeidersklasse die zowat voor het eerst Conservatief was gaan stemmen, omdat Johnson zijn kaplaarzen had aangetrokken en “geliefd was” bij de gewone man, kreeg de deksel op de neus. Van binnenuit de partij werd later gezegd: “Yes, we know he is a liar, a rogue, and a charlatan and a constant source of scandals, sleaze, and interactions with dubious Russians, but he is an electoral asset. Our public likes him.”
Hij had de mensen opgelicht. Overigens was hij in de laatste maanden van zijn functie niet zozeer met Poetin maar vooral met Zelensky in de politieke zandbank te vinden, maar wie kijkt er op een vriendje meer of minder. We zien sowieso over de hele linie dat het geflirt van de ‘outsiders’ met de ruling classes openlijk gebeurt. En niet alleen in de politiek. De Canadese psycholoog Jordan Peterson deed onlangs heel wat wenkbrauwen fronzen toe hij, gesteund door invloedrijke denktanks, hedgefunds en investeringsmaatschappijen een nieuw hoopvol “verhaal” aankondigde met zijn Alliance for Responsible Citizenship (ARC). Over hem kom ik nog te spreken in het tweede deel van mijn zwendel-serie, maar hetzelfde principe is hier van kracht. De alternatieve, anti-establishment initiatieven, met mensen van allerlei signatuur, wiens merk ‘moed, authenticiteit en durf’ zijn (met bonuspunten voor gecanceld, gecensureerd en vervolgd) — precies datgene waar de Schwab-clan niet bepaald om bekend staat, krijgen ineens alle ruimte. Om zich te keren tegen de mensen die ze (indirect) financieren. Yeah, right.
Mocht u nog struikelen over het gebruik van het woord zwendelaar en oplichter, zal ik dat nu wat nuanceren (ik ben de beroerdste niet). Mensen zoals hierboven beschreven zijn inderdaad nooit één-en-dezelfde en al helemaal niet allemaal kwaadwillend en erop uit ons een rad voor ogen te draaien. Toch schaar ik de partijen en mensen die ik hier bespreek allemaal onder oplichters. Omdat bewuste intentie in dit geval, en in deze fase van ‘de oorlog tegen de burger’ minder zwaar weegt dan gevolg en effect. Dat effect is inmiddels kenbaar (de ongehinderde uitrol van de globalistische agenda).
En omdat intentie, in tegenstelling tot wat psycholoog Mattias Desmet beweert, wat mij betreft eerder begint dan “ik wil de wereld vernietigen” of iets dergelijks. De intenties van het Nieuw Sociaal Contract en de BBB zitten in het domein van de omissie: het verzuim en de nalatigheid om te benoemen wat er speelt, terwijl ze kunnen weten. Ze veinzen verzet, terwijl ‘voor de lieve vrede’ de kern van het probleem ongemoeid blijft: de leugen over onze werkelijkheid, de core ideology: de anti-humane, anti-vrijheid, anti-democratische plannen voor de toekomst. Het decor van de Truman show wordt niet afgebroken door BBB en NSC, de camera’s worden niet op de regisseurs, producenten en cameramannen gedraaid en het script wordt niet verscheurd voor de ogen van een steeds wantrouwender, ongemakkelijker en wakkerder wordende cast. The show must go on. Blijkbaar.
Een zwendelaar is een bedrieger, een oplichter. En dat is iedereen die ons knollen voor citroenen verkoopt. Ik bedoel daarmee niet iemand die beloftes breekt, kortom: niet iemand die politiek bedrijft. Veel mensen beloven van alles met de beste bedoelingen, misschien ook om zichzelf te overtuigen of omdat ze denken dat ze, eenmaal verkozen en aan de macht, ze die beloften realistisch kunnen bijstellen. Maar dit gaat allang niet meer om leugentjes om bestwil, om onhaalbare beloftes, het gaat er om dat het huidige systeem heeft geleerd en ontdekt dat ‘wakkere mensen’ een enorm kapitaal vertegenwoordigen, een asset. En dat je die aan boord moet krijgen binnen hun eigen eco-systeem.
Bezorgde burgers zijn vaak actief, ze willen verandering, ze kanaliseren makkelijker de energie die ontbreekt bij gevestigde partijen. Ze zijn tegelijkertijd ook vermoeid geraakt na jarenlange uitsluiting en pesterijen, verlies van sociale contacten, werk misschien, zingeving. PVV kiezers uitgezonderd (die zien hun partij meer als een soort voetbalclub) zijn de meeste mensen vaak op zoek naar een partij die past bij hun bredere sociale kringen, waarmee ze goed voor de dag kunnen komen. Of in ieder geval geen zondebok door worden. Dat is NSC, dat is BBB, dat is JA21, dat is VOLT. En dat gaan we over een tijdje ook terugzien in het cultuur en media-aanbod. Onze overheid, onze instituten, de EU, NAVO en VN meegerekend, hebben een enorm imago-probleem (geloof me, zo zien ze het zelf, er is geen zelfreinigend vermogen meer). Ze zijn op leven na dood, en liggen aan de long-hart machine van een verdeelde, onrustige en verdwaalde massa die roept om bescherming, veiligheid en zekerheid. Maar er is ook een kritische groep die hen iets te bieden heeft. Hoop, verbinding, iets wat lijkt op debat en democratie, en wat gezonde wrijving. Het systeem slurpt al het leven op wat er nog is.
Van politiek tot culturele podia, de zichtbare en inmiddels gevestigde ‘waarheids- en veranderingsbeweging’ gebruikt een verfijnde boodschap van hoop, vernieuwing en verlossing om het huidige, moreel failliete systeem rustig te laten vervellen, om zichzelf een nieuwe huid aan te meten en wat tijd te winnen. Wat is er voor een dode ideologie als die van het huidige ‘liberale’ westen meer waard dan het ‘alternatieve geluid’? Het is het goud. Als de totalitaire aard van ons huidige leiderschap niet meer te ontkennen valt, is alle schijn en opsmuk geoorloofd. Ze kunnen niet meer zonder ons.
In het volgende deel zal ik nader ingaan op hoe die verfijnde boodschap er precies uitziet, hoe de oplichting daarin te herkennen valt en last but not least, waarom zoveel mensen daar toch aan meewerken en in meegaan. Voor nu, geniet vooral van de grote verkiezingsshow, maar niet teveel. Want zoals CS Lewis ook schreef in The Screwtape Letters: “I sometimes wonder whether you think you have been sent into the world for your own amusement.”
Psst.. Mijn werk wordt mogelijk gemaakt en gesteund door lezers die mijn werk delen en/of financieel steunen. Dat laatste kan via aanmelding voor deze nieuwsbrief. Of via mijn website, www.thefireonline.com. Dank.
Mijn schoonouders, decennia lang kartel partij stemmers, NOS kijkers, stemde Big Butt Bitch in de vorige ronde en verteldde ons met een frisson van opwinding. Ze voelde zich rebels. “Zo kan het echt niet langer” zeiden ze.